عصر، هم محتمل است که در این زمان حضرت مهدی (ع) باشد یا انسان کامل باشد که مصداق بزرگش رسول اکرم ‏صلی الله علیه وآله وسلم و ائمه هدی‏ علیهم السلام و در عصر ما حضرت مهدی (ع) است. قسم به عصاره‏ ی موجودات عصر، فشرده ‏ی موجودات، آن‏که فشرده‏ ی همه‏ ی عوالم است. یک نسخه است، نسخه‏ ی تمام عالم. همه‏ ی عالم در این موجود، در این انسان کامل عصاره شده است و خدا به این عصاره قسم می‏ خورد. (4)

حضرت مهدی(ع)، ابعاد مختلفه دارد که آن‏چه که برای بشر واقع شده است، بعض ابعاد اوست. (5)

پیغمبر می‏ خواست همه‏ ی مردم را علی بن ابی طالب (ع) کند، ولی نمی‏ شد و اگر بعثت، هیچ ثمره ‏ای نداشت الاّ وجود علی بن ابی‏طالب (ع) و وجود امام زمان (ع)، این هم توفیق بسیار بزرگی بود. اگر خدای تبارک و تعالی، پیغمبر را مبعوث می‏ کرد برای ساختن یک چنین انسان‏ های کامل، سزاوار بود. لکن آن ها می‏ خواستند که همه، آن طوری بشوند، آن توفیق حاصل نشد. (6)

ماه شعبان، شب نیمه‏ ی شعبان دارد که تالی لیلة القدر است. ماه رمضان، مبارک است، برای این که لیلة القدر دارد. و ماه شعبان، مبارک است برای این که نیمه‏ ی شعبان دارد. ماه رمضان مبارک است، برای این که نزول وحی در او شده است یا به عبارت دیگر؛ معنویت رسول خدا، صلی الله علیه وآله وحی را نازل کرده است. و ماه شعبان معظم است برای این که ماه ادامه‏ ی همان معنویات ماه رمضان است. این ماه مبارک رمضان، جلوه ‏ی لیلة القدر است که تمام حقایق و معانی در او جمع است. و ماه شعبان، ماه امامان است که ادامه‏ ی همان است. در ماه مبارک رمضان، مقام رسول اکرم ‏صلی الله علیه وآله وسلم به ولایت کلی الهی، بالاصالة تمام برکات را در این جهان بسط داده است و ماه شعبان، که ماه امامان است، به برکت ولایت مطلقه، به تبع رسول اللَّه‏ صلی الله علیه وآله وسلم همان معانی را ادامه می‏ دهد...

همان طوری که رسول اکرم‏ صلی الله علیه وآله وسلم به حسب واقع، حاکم بر جمیع موجودات است، حضرت مهدی (ع) نیز، همان طور حاکم بر جمیع موجودات است. آن، خاتم رسل است و این، خاتم ولایت. آن، خاتم ولایت کلی بالاصالة است و این، خاتم ولایت کلی به تبعیت است. (7)

ماه مبارک رمضان که ماهی مبارک است، ممکن است برای این باشد که ماهی است که ولیّ اعظم، یعنی رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم واصل شده و بعد از وصول، ملایکه را و قرآن را نازل کرده است. به قدرت او، ملایکه نازل می‏ شوند. به قدرت ولیّ اعظم است که قرآن نازل می‏ شود و ملایک نازل می‏ شوند. ولیّ اعظم، به حقیقت قرآن می‏ رسد در ماه مبارک و شب قدر و پس از رسیدن، متنزّل می‏ کند به وسیله‏ ی ملایکه - که همه تابع او هستند - قرآن شریف را، تا به حدی که برای مردم بگوید. قرآن در حد ما نیست، در حد بشر نیست. قرآن، سرّی است بین حق و ولیّ اللَّه اعظم که رسول خداست، به تبع او نازل می‏ شود تا می‏ رسد به این جایی که به صورت حروف و کتاب در می‏ آید که ما هم از آن استفاده ‏ی ناقص می‏ کنیم. و اگر سرّ « لیلة القدر » و سرّ « نزول ملایکه » در شب‏های قدر - که الآن هم برای ولیّ اللَّه اعظم حضرت صاحب (ع) این معنا امتداد دارد -  سرّ این ها را ما بدانیم، همه ‏ی مشکلات ما آسان می‏ شود. (8)

...ذوات مطهره ‏ی معصومین از رسول خدا صلی الله علیه وآله تا حجت عصر (عجل ‏اللَّه فرجه) که مفاتیح وجود و مخازن کبریا و معادن حکمت و وحی و اصول معارف و عوارف و صاحبان مقام جمع و تفصیل‏ اند. (9)

من خیلی ناراحت می‏ شوم از این که مثلاً امام عصر(ع) را می‏ گویند: سلطان السلاطین، خلیفة اللَّه است. (10)

مقام مقدس ولیّ اللَّه اعظم و بقیة اللَّه فی ارضه ارواحنا لِمَقدَمِهِ الفداء که واسطه ی فیض و عنایات حق تعالی است. (11)

از پیغمبر گرفته تا امام عصرعلیهم السلام همه از گناه می‏ ترسیدند. گناه آن‏ها غیر اینی است که من و شما داریم. آن ها یک عظمتی را ادراک می‏ کردند که توجه به کثرت، از گناهان کبیره است پیش آن‏ها. (12)

توجه داشته باشید که در کارهای‏ تان جوری نباشد که وقتی بر امام زمان (ع) عرضه شد، خدای نخواسته، آزرده بشوند و پیش ملایکة اللَّه یک قدری سرافکنده بشوند که، این‏ها شیعه‏ های من هستند. این‏ها دوستان من هستند و برخلاف مقاصد خدا عمل کردند. رییس یک قوم اگر قومش خلاف بکند، آن رییس منفعل می‏ شود. (14)

طوری باشد که نامه ‏ها وقتی عرضه می‏ شود، ایشان را متأثر نکند. (15)

خلاف ما برای امام زمان (ع) سرشکستگی دارد. دفاتر را وقتی بردند خدمت ایشان و ایشان دید شیعه‏ های او (خوب، ما شیعه‏ ی او هستیم)، شیعه‏ ی او دارد این کار را می‏ کند، امام زمان (ع) سرشکسته می‏ شود. بیدار بشوید که مسأله خطرناک است و خطر هم خطر شخص نیست، خطر ملت نیست، خطر اسلام است. (16)

قبل از این‏که این نامه‏ ی اعمال ما به پیشگاه خدا و قبل از آن به پیشگاه امام زمان (ع) برسد، خودمان باید نظر کنیم به این نامه‏ ی اعمال‏مان. (17)

وقتی نامه‏ های ما را بردند پیش امام زمان (ع) (در روایات است که هر هفته می‏ برند، هفته‏ ای دو دفعه). وقتی که می ‏برند، اعمال ما جوری باشد که نمایش از این بدهد که ما تابعیم. ما آن طور نیست که خودسر بخواهیم یک کاری را انجام بدهیم. (18)

اگر یک وقت، نامه‏ ی عمل یک روحانی را بردند و به امام زمان (ع) دادند و آن ملایکة اللّهی که بردند و نامه را دادند، بگویند: این هم روحانی شما، این ها پاسداران اسلام شماهستند؟ و امام زمان (ع) خجالت بکشد، نعوذ باللَّه. او علاقه دارد به شما. شما ببینید اگر این آقا، خودشان خیلی منزه است، از پسرشان یک چیزی صادر بشود، خودشان سرافکنده می‏ شوند. اگر از خادم‏شان یک چیزی صادر بشود، خودشان سرافکنده می‏ شوند. ما همه خادم هستیم. از ما توقع هست. از شما توقع هست. (19)

من خوف دارم که کاری بکنیم که امام زمان (ع) پیش خدا شرمنده بشود. این‏ها شیعه‏ ی تو هستند این کار را می‏ کنند! نکند یک وقت خدای نخواسته، یک کاری از ماها صادر بشود که وقتی نوشته برود، نوشته‏ های ملایکةاللهی که مراقب ما هستند، رقیب هستند، هر انسانی، رقیب دارد و مراقبت می‏ شود. ذره‏ هایی که بر قلب‏ های شما می‏ گذرد، رقیب دارد. چشم ما رقیب دارد. گوش ما رقیب دارد. زبان ما رقیب دارد. قلب ما رقیب دارد. کسانی که مراقبت می‏ کنند این ها را، نکند که خدای نخواسته از من و شما و سایر دوستان امام زمان (ع) یک وقت، چیزی صادر بشود که موجب افسردگی امام زمان (ع) باشد. مراقبت کنید از خودتان، پاسداری کنید از خودتان. (20)

من امیدوارم که همه‏ ی خواهرها و برادرها و همه ی قشرهای این ملت و همه‏ ی ما، از خدمت‏ گزاران به اسلام و ولیّ عصر (ع) باشیم. ما در یک مملکتی هستیم که مملکت ولیّ عصر (ع) است و وظیفه ‏ی آن‏هایی که در مملکت ولیّ عصر (ع) زندگی می‏ کنند، یک وظیفه ‏ی سنگین است. نمی ‏توانیم ما لفظاً بگوییم ما در زیر پرچم ولیّ عصر (ع) هستیم و عملاً توی آن مسیر نباشیم، چنان چه نمی‏ توانیم بگوییم که ما، جمهوری اسلامی داریم و عملاً آن طور نباشیم، اسلامی نباشیم. (22)

ما منتظران مقدم مبارکش، مکلف هستیم تا با تمام توان کوشش کنیم تا قانون عدل الهی را در این کشور ولیّ عصر (ع) حاکم کنیم و از تفرقه و نفاق و دغل‏ بازی بپرهیزیم و رضای خداوند متعال را در نظر بگیریم. (24)

امیدوارم که ما همه جزء هیأت قائمیه باشیم و همه به آن وظایفی که اسلام، قرآن، تحت لوای حضرت صاحب (ع) برای ما تعیین فرموده‏اند، عمل کنیم و صورت‏ ها را محتوای واقعی به آن بدهیم و الفاظ را معانی حقیقی.

شاید این وصفی که برای حضرت صاحب (ع) ذکر شده است، دنبال همین آیه شریفه که می‏فرماید: قل ا ِنّما اَعِظُکُم بِواحِدة أن تَقوموا لِلّه مثنی‏ و فرادی‏، دنبال همین معنا باشد که همه باید قیام بکنیم. قیام واحد که بالاترین قیام، همان قیام آن شخص واحد است. و همه‏ ی قیام ‏ها باید دنبال آن قیام باشد و قیام للّه باشد. خدای تبارک و تعالی می‏ فرماید که: قل انّما اعظکم بواحدة. به امت بگو که فقط من یک موعظه دارم به شما و آن موعظه این است که، قیام کنید و قیام لِلّه باشد. قیام لِلّه کنید. البته آن حضرت قیام لِلّه می‏ فرمایند و آن لِلّهی که و آن خلوصی که برای ایشان هست، برای دیگران نیست. لکن شیعه ‏های بزرگوار آن حضرت هم باید پیروی از او بکنند در این‏که قیام کنند لِلّه، برای خدا. (25)

امید آن است که مسلمانان و مستضعفان جهان به پاخیزند و داد خود را از مستکبران بگیرند و مقدّمات فرج آل محمد صلّی اللَّه علیه و آله را فراهم نمایند. (26)

ان شاء اللَّه، اسلام را به آن طور که هست، در این مملکت پیاده کنیم و مسلمین جهان نیز اسلام را در ممالک خودشان پیاده کنند و دنیا، دنیای اسلام باشد و زور و ظلم و جور از دنیا بر طرف بشود و مقدّمه باشد برای ظهور ولیّ عصر ارواحنا له الفداء. (27)

این چیزی که ما در این وقت، در این عصر وظیفه داریم، این مهم است. همه انتظار داریم وجود مبارک ایشان را، لکن با انتظار تنها نمی‏ شود. بلکه با وضعی که بسیاری دارند، انتظار نیست. (28)

فراهم کردن اسباب این است که کار را نزدیک بکنیم. کار را هم‏چو بکنیم که مهیّا بشود عالم، برای آمدن حضرت (ع). (29)

1) با سپاس از مؤسسه‏ ی تنظیم و نشر آثار امام خمینی (ره) که امکان استفاده از موارد تلخیص ‏شده‏ ی سخنان و آثار امام راحل را فراهم آوردند.